รายงานของ CDC แสดงให้เห็นว่าผู้ที่เป็นโรคฝีฝีดาษมีอัตราการติดเชื้อเอชไอวีและโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์สูงกว่าที่คาดไว้

ในการศึกษาล่าสุดที่ตีพิมพ์ใน รายงานการ เจ็บป่วยและการเสียชีวิตประจำสัปดาห์นักวิจัยได้ตรวจสอบความชุกของไวรัสโรคภูมิคุ้มกันบกพร่องของมนุษย์ (HIV) สล็อตและการวินิจฉัยโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ (STI) อื่น ๆ ในผู้ที่เป็นโรคฝีดาษ

พื้นหลัง

การระบาดของโรคฝีดาษในปัจจุบัน ซึ่งเกิดจากไวรัสโรคฝีฝีดาษในตระกูลเดียวกับไวรัสไข้ทรพิษ มีอัตราอุบัติการณ์สูงในผู้ที่เป็นเกย์และไบเซ็กชวล และชายอื่นๆ ที่มีเพศสัมพันธ์กับชาย (MSM)

การระบาดของโรคก่อนหน้านี้ในไนจีเรียแสดงให้เห็นความสัมพันธ์ระหว่างการติดเชื้อเอชไอวีและผลลัพธ์ทางคลินิกที่ไม่ดีในระหว่างการติดเชื้อฝีดาษลิงพร้อมกัน สิ่งนี้ชี้ให้เห็นถึงความจำเป็นในการทำความเข้าใจความสัมพันธ์ของเอชไอวีและโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์อื่นๆ กับผลลัพธ์ทางคลินิกของโรคฝีในลิง เพื่อให้การตัดสินใจด้านสาธารณสุขเกี่ยวกับการฉีดวัคซีนและการรักษาสามารถจัดลำดับความสำคัญของกลุ่มที่มีความเสี่ยงสูงได้

เกี่ยวกับการศึกษา

การศึกษานี้ใช้ข้อมูลการเฝ้าระวังสำหรับเอชไอวี โรคฝีฝีดาษ และโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์อื่นๆ จากเขตอำนาจศาล 8 แห่งของสหรัฐอเมริกา เพื่อวิเคราะห์และเชื่อมโยงการติดเชื้อเอชไอวีและการวินิจฉัยโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ภายในปีก่อนหน้ากับบุคคลที่ติดเชื้อโรคฝีดาษ ข้อมูลนี้ยังใช้เพื่อประเมินความรุนแรงของกรณีโรคฝีฝีดาษที่เกี่ยวข้องกับสถานะการติดเชื้อเอชไอวี

คำนวณความชุกของการติดเชื้อเอชไอวีในผู้ที่ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคฝีลิง ข้อมูลการเฝ้าระวังเอชไอวียังใช้เพื่อระบุสถานะการดูแลเอชไอวีของผู้ป่วย การใช้ยาต้านไวรัส เวลาในการวินิจฉัย และจำนวน CD4 ล่าสุด ซึ่งบ่งชี้ถึงความแข็งแกร่งของระบบภูมิคุ้มกัน

ข้อมูลการเฝ้าระวังของ STI ได้รับการวิเคราะห์เพื่อบันทึกการวินิจฉัยโรคหนองในเทียม ซิฟิลิส และโรคหนองในในช่วง 12 เดือนที่ผ่านมาในผู้ที่ติดเชื้อโรคฝีฝีดาษ อาการและผลการรักษาของอีสุกอีใสในผู้ติดเชื้อมีความสัมพันธ์กับสถานะการติดเชื้อเอชไอวี

ผลลัพธ์

การศึกษาพบว่าความชุกของเอชไอวีอยู่ที่ 38% ในผู้ป่วยโรคฝีดาษ 1,969 รายที่ได้รับการวินิจฉัยระหว่างวันที่ 17 พฤษภาคมถึง 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2565 ความชุกของโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ที่รายงานได้อย่างน้อยหนึ่งรายในผู้ป่วยที่ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคฝีดาษเป็น 41% เปอร์เซ็นต์ของผู้ติดเชื้ออีสุกอีใสที่ติดเชื้อเอชไอวีและโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์หนึ่งรายหรือมากกว่าที่ได้รับการวินิจฉัยในปีก่อนหน้าคือ 18

เรื่องที่เกี่ยวข้อง

ความชุกและสเปกตรัมของการนำเสนอทางระบบประสาทและจิตเวชของการติดเชื้อฝีดาษในมนุษย์

การศึกษาระบุว่าผู้ป่วยที่ติดเชื้อเอชไอวีและไม่ติดเชื้อมีผลการเจ็บป่วยจากโรคฝีลิงที่คล้ายคลึงกัน

โรคฝีดาษในภูมิภาคยุโรปขององค์การอนามัยโลก: ลักษณะทางระบาดวิทยา ความรุนแรงของโรค และผลกระทบของการฉีดวัคซีนไข้ทรพิษ

อุบัติการณ์ของการเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลด้วยโรคฝีฝีดาษสูงกว่าในกลุ่มผู้ติดเชื้อเอชไอวี (8%) เมื่อเทียบกับผู้ที่ไม่มีเอชไอวี (3%) ในบรรดาผู้ป่วยโรคฝีฝีดาษที่ได้รับการวินิจฉัยว่าติดเชื้อเอชไอวี 82% บ่งชี้ว่ามีการปราบปรามไวรัส 92% ได้รับการดูแลจากเอชไอวีในปีที่แล้ว และ 78% แสดงจำนวน CD4 350 ต่อไมโครลิตรหรือสูงกว่า

ความชุกของเอชไอวีในผู้ป่วยโรคฝีฝีดาษนั้นแตกต่างกันไปตามปัจจัยทางประชากร บุคคลที่มีอายุระหว่าง 18 ถึง 24 ปีมีอุบัติการณ์เอชไอวีต่ำกว่าผู้ที่มีอายุ 55 ปีขึ้นไป เชื้อชาติและชาติพันธุ์เป็นปัจจัยในความชุกของเอชไอวีในกลุ่มผู้ป่วยโรคฝีฝีดาษ กลุ่มชายรักชายชาวอเมริกันเชื้อสายแอฟริกันมีความชุกสูงสุด (63%) รองลงมาคือชาวฮิสแปนิก (41%) คนผิวขาวที่ไม่ใช่ชาวฮิสแปนิก (28%) และชาวเอเชียที่ไม่ใช่ชาวฮิสแปนิก (22%)

นอกจากนี้ ผู้ป่วยที่ติดเชื้อเอ็ชไอวีรายงานอาการของโรคฝีฝีดาษบางอย่าง เช่น ปวดบริเวณทวารหนักและมีเลือดออก ปวดเกร็ง โพรกอักเสบ และอุจจาระเป็นเลือด ผู้ป่วยที่ติดเชื้อเอชไอวีรายงานมากกว่าผู้ที่ไม่มีเอชไอวี ปริมาณ HIV ที่ไม่ได้รับการกดทับในผู้ป่วยโรคฝีฝีดาษนั้นสัมพันธ์กับอาการต่างๆ เช่น ต่อมน้ำเหลืองโต อาการคัน เลือดออกทางทวารหนัก และอุจจาระเป็นเลือด ระดับ CD4 ต่ำ (<350 ต่อไมโครลิตร) ในผู้ป่วยโรคฝีฝีดาษที่ติดเชื้อ HIV พร้อมกันนั้นสัมพันธ์กับอุบัติการณ์ไข้ที่สูงขึ้นและอาการคันทั่วๆ ไป

นอกจากนี้ ในขณะที่การประมาณการระดับชาติของผู้มีสิทธิ์ที่ได้รับใบสั่งยาสำหรับการป้องกันโรคก่อนการติดเชื้อเอชไอวี (PrEP) อยู่ที่ 25% ผู้เขียนรายงานว่าผู้ป่วยโรคฝีดาษจากโรคฝีในลิงที่ไม่มีการติดเชื้อเอชไอวีเกือบสองในสามรายงานการใช้ HIV PrEP